Precies een jaar geleden hadden we het helemaal gehad met Christina Pluhars jazzy verkleutering van barokmuziek. En kijk, opeens is daar een album waarop de muziek gewoon zichzelf mag zijn – in alle soberheid. Pluhar bundelde Duitse religieuze muziek uit de zeventiende eeuw: muziek die lonkt naar Italiaanse uitbundigheid, maar zich evengoed in terughoudendheid hult. Pluhar weet die schuchtere rand bijzonder goed te treffen. Zelfs in de chaconne – vaak een excuus om eens stevig aan de zwier te gaan – houdt Pluhar de dravende paarden op stal. Prachtig. Sopraan Céline Schéen laat haar ­zilverachtige stem helemaal opgaan in dit berijmde landschap vol koele kleuren. Contratenor Philippe ­Jaroussky laat meer solistische brille toe. Hij schittert in Erlebachs Kommt, ihr Stunden – vooral in het fluisteren, klagen, stil verlangen. Of in Bachs Komm, süsser Tod. Samen klinken ze meestal geweldig, soms net niet helemaal. (Bron: De Standaard - standaard.be)