Musica Antiqua

Begin augustus zakt de crème de la crème van de oude muziek terug af naar Brugge. De oude stad wordt dan de achtergrond voor concerten in een authentiek-historische sfeer. Het thema “Triste plaisir et douloureuse joye” is de bindende factor voor een reeks topconcerten. Zeker is nu al dat de gemoedelijke festivalsfeer bij de ontroerde luisteraar een melancholische vreugde zal teweeg brengen.

 Het eerste grote baken in de klassieke festivalzomer heet als steeds Musica Antiqua. Brugge is het ultieme decor voor Festival van Vlaanderens grootse oude muziek tiendaagse. De wedstrijd die aan het MAfestival verbonden is, staat dit jaar terug in het teken van klavecimbel en orgel. Niet verwonderlijk dat concerten rond het klavier niet mogen ontbreken op de affiche. Voor minder dan het allerbeste doet Brugge het niet, want met Skip Sempé en Pierre Hantaï, maar ook met Kenneth Weiss is de absolute wereldtop vertegenwoordigd. Die andere topklavecinist Ottavio Dantone komt dan weer met zijn eigen ensemble aanzetten, de Accademia Bizantina. Sinds hun gedreven en trend-zettende Bach-opname voor Decca, zullen sinfonia’s nooit meer hetzelfde klinken. Wat dit ensemble reeds met perfectie volbracht met vocalisten als Sandrine Piau en Andreas Scholl, zal het nu doen met een uitgekiende zangersgroep, die de stuwend-aanwezige ondertoon vormen en dat in Caldara’s Maddalena ai piedi di Cristo. Een concert om naar uit te kijken.

Opvallend is het aantal jonge namen en nieuw-ontstane ensembles, dat naast de gevestigde waarden op de speellijst staat. De jonge sopraan Sabine Devieilhe zingt Mozartaria’s, Anne Freitag, die vorig jaar de Musiqua Antiqua wedstrijd won, belooft te boeien met een traversorecital en de belangwekkende klavecimbelbelofte Mahan Esfahani speelt een recital op zoek naar de inspiratiebronnen van Domenico Scarlatti. Van deze laatste zijn vooral de klavierwerken bekend, maar dankzij Vox Luminis kan men ook een minder gekende religieus werk leren kennen: diens ‘Stabat Mater’. Jong geweld naast doorgewinterde artiesten, want evengoed zijn daar die namen als David Skinner en zijn vocaal ensemble Alamire. Zij brengen een interessante confrontatie tussen hedendaagse klassieke muziek en polyfonie. Ook Al Ayre Español kan met zijn vijfentwintigjarig bestaan gelden als een referentie-ensemble voor barokmuziek. Onder de visionaire leiding van Eduardo López Banzo, ook klavecinist trouwens, brengen zij een nog niet zo lang herontdekt oratorium van Alessandro Scarlatti: Il martirio di Santa Teodosia. Deze vondst staat dan weer naast een bekend meesterwerk als de Vespro della Beata Vergine van Monteverdi, gezongen door nog zo’n referentie: het Nederlands Kamerkoor, dat dit jaar 75 jaar bestaat, begeleid door het Belgische, erg dynamische B’Rock.

Luisterrijke concerten worden afgewisseld met meer intieme concepten. Zo is er ‘An evening song’ met liederen van Dowland en Purcell. Luit, gamba en stem laten de luisteraar alleen met de meest ontroerende zetting van weeklagende tekst. Zeker in een uitvoering met Dorothee Mields wordt dit een concert met hooggespannen verwachtingen. Van Purcell zal op de laatste festivaldag trouwens nog ‘Dido and Aeneas’ te horen zijn. Een grote afsluiter, mede dankzij de spectaculaire aanwezigheid van sopraan Elizabeth Watts. Een van de grootste stemmen die nu de internationale podia verovert. En zo zal ook de nieuwe editie van het MAfestival allicht harten veroveren: met een afwisseling tussen opkomend en gevestigd, tussen luister en intimiteit, meanderend tussen de eeuwen in een avontuurlijk programma zonder de clichés die de grote Duitse of Italiaanse barokklassiekers intussen misschien geworden zijn. Ook in de lokaties wordt gevarieerd, met het Concertgebouw als brandpunt. Maar voor deze praktische informatie wordt elke melomaan dringend verwezen naar website of brochure: verwondering verzekerd, voor het triste plaisir et douloureuse joye straks nog de concerten bijwonen.